عصر رسانه

نقدی بر فیلم ها و انیمیشن های مهم و پر مخاطب روز جهان

عصر رسانه

نقدی بر فیلم ها و انیمیشن های مهم و پر مخاطب روز جهان

عصر رسانه

افراد،با سواد رسانه ای قادر به کشف پیام‌های پیچیده‌ی موجود در محتوای تلویزیون، رادیو، روزنامه‌ها، مجلات، کتاب‌ها، بیلبوردهای تبلیغاتی، اینترنت و سایر رسانه‌های مستقل خواهند شد.

"بسم الله الرحمن الرحیم"

"اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم"

 

از اونجایی که هر فیلمی در یک یا چند ژانر قرار میگیره بد نیست بدونیم:

گونه، یا ژانر (به فرانسوی: ‎genre‏)‏ به معیارها ی مختلفی که به دسته بندی انواع هنر می پردازند، اطلاق می شود. این دسته بندی برای فیلم ها براساس شباهت های روایتی که فیلم بر آنها بنا شده، صورت می پذیرد. بیشتر نظریات در باب ژانر فیلمها از نقد ژانر ادبی وام گرفته اند. گونه های اصلی عبارتند از داستانی، مستند، انیمیشن و ترکیبی. اما زیر گونه های مختلفی نیز وجود داردغالب فیلم ها دارای ژانر اصیلی نیستند زیرا بیشتر آنها مخلوطی از ژانر عاشقانه با ژانرهای دیگرند. اساسا برخی افراد ژانر را قبول نداشته و آن را توهم منتقدین می دانند که هیچ کجا اثری ندارد.



ژانر یک فیلم می تواند به چند روش تعیین شود:


1. شیوه ایده آلیستی: قضاوت با استانداردهای از پیش تعیین شده.

2. شیوه تجربی: مقایسة فیلم با فیلمهایی که در حال حاضر به طور قطعی به ژانری اختصاص داده شدهاند.

3. شیوه قرارداد اجتماعی: بررسی براساس توافقات موجود درون اجتماعی


بر اساس مجموع تقسیم بندی های رایج:


1. حادثه ای (Action): به جنگ، خشونت و هرج و مرج پرداخته میشود.

 



2. ماجراجویانه (Adventure): شخصیت داستان به سفری می رود و یا مسیری را برای هدفی دنبال می کند.

 


3. کمدی یا طنز (Comedy): به موضوعات خنده دار می پردازد و داستان موضوعی شاد دارد.

 

 

 
4. درام (Drama): به موضوعات غمگین می پردازد و داستان موضوعی حزن انگیز و غمگین دارد.

 

   

           
5. حارم (Harem): این واژه از «حرم سرا» در عربی گرفته شده و شامل یک شخصیت مذکر و تعداد زیادی شخصیت مونث است که اشخاص مونث جذب شخصیت مذکر داستان می شوند. به داستانی که برعکس توضیح بالا باشد هم اطلاق میشود. (بیشتر در انیمه یا انیمیشن های ژاپنی)

 

 


6. فانتزی (Fantasy): داستان آن به جادو، سرزمین رویا و افسانه های جن و پری میپردازد.

 

 


7. تاریخی (History): داستان آن در دوران قدیم و باستانی سیر میکند.

 

   


8. ترسناک (Horror): احساسی رنج آور، دردناک و مشمئزکننده از ترس، وحشت، انزجار و تنفر. در این ژانر فضایی ترسناک و دهشت آور موج می زند.

 

 


9. لالیکن (Lolicon): به علایق جنسی دختران جوان و یا خردسال نسبت به هم می پردازد. این ژانر شامل داستان های کوتاهی است که توسط افراد تازه کار طراحی می شود. (بیشتر در انیمه یا انیمیشن های ژاپنی)

 

   

10. هنرهای رزمی (Martial arts): داستان در هنرهای رزمی سیر میکند. یک یا چند هنر رزمی و یا ترکیبی از این هنرها در این ژانر مشاهده می شود. مانند آیکیدو(دفاع شخصی)، کاراته، جود ، کندو، تکواندو و شمشیربازی. (بیشتر در انیمه یا انیمیشن های ژاپنی)

 

  


11. معمایی (Mystery): اتفاقی مرموز رخ می دهد و شخصیت اصلی داستان در پی یافتن علت آن است.

 

 



12. روانشناسی (Psychological): فلسفه ذهنی و انحرافات از حالت عادی روان شناسی محور اصلی داستان است.

 

        


13. عاشقانه (Romance): داستان های عاشقانه که این عشق و محبت بین یک جنس مذکر با یک جنس مونث است و عشق های جنس های موافق در این ژانر نمی گنجد.

 

       

               

14. زندگی مدرسه (School life): داستان در یک مدرسه جریان دارد.

 

15. علمی تخیلی (Science fiction یا Sci-fi): داستان درگیر تکنولوژی و دیگر علوم مربوط به پدیده ها و در خلاف و یا در امتداد علوم مدرن روز است.

        



16. بریدن از زندگی (Slice of life): عذاب و رنج روزانه یک یا چند شخصیت را به تصویر در میآورد.

 



17. هزل (Smut): داستان آن کفرآمیز یا اهانت آمیز است و می تواند به مقدسات هر دین و هر طبقة انسانی بپردازد.

 

   


18. ورزشی (Sport) : به ورزش پرداخته میشود.

 

         


19. خارق العاده (Supernatural): قدرت های شگفت انگیز و رویدادهایی را نشان می دهد که خلاف قوانین فیزیک و طبیعی هستند.

 

  
                
20. تراژدی (Tragedy): شامل رویدادهایی است که نتیجه آن شکست ها و تلفات عظیم هستند و در آن بدبختی ها به تصویر درمیآید.

 

 



21. پویانمایی (Animation): داستان هایی در قالب پویانمایی های سه بعدی، دو بعدی، آبرنگ، سیاه قلم .(به نظر نگارنده ،پویانمایی ژانر نمی باشد)

 

   


22. زندگینامه (Biography): داستان هایی که به تمام یا بخشی از معرفی زندگی یک شخصیت داستانی می پردازد. محوریت داستان زندگینامه همان شخصیت است.

 

   



23. جنایی (Crime): این فیلم ها به تاریخچه جنایت ها، و یا اقتباس از داستان های جنایی تبهکاران و جنایتکاران مافیا و... هستند.

 



24. مستند (Documentary): به منظور مستندسازی جنبه هایی از واقعیت ساخته می شود.

 



25. خانوادگی (Family): داستان پیرامون یک خانواده و با محوریت آن اتفاق میافتد.

 

   

26. موزیکال (Musical): شخصیت ها و نقش ها در طول فیلم از خواندن ترانه استفاده می کنند. در اینگونه فیلم ها از ترانه ها و آوازها برای پیشبرد فیلم و معرفی شخصیت ها استفاده می شود. در بیشتر موارد همراه با خواندن ترانه از عناصر طنز، موسیقی و رقص نیز استفاده میشود.

 

         

27. هیجان انگیز یا دلهره آور (Thriller): در آن از تعلیق، کشش و هیجان به عنوان عناصر اصلی استفاده شده است. این ژانر در زیرردة ژانرهای رازآلود و جنایی محسوب می شود. درخشان ترین نمونه های این فیلم ها ساخته های آلفرد هیچکاک است.

 



28. جنگی (War): در مورد موضوعات مربوط به جنگ ساخته می شود. این فیلمها بیشتر مربوط به جنگ های ارتش ها توسط نیروی زمینی، نیروی هوایی و نیروی دریایی و گاه در مورد اسیران جنگی، عملیات های مخفی نظامی و آموزش نظامی است.

 

 


29. وسترن (Western): داستان های این ژانر بیشتر در نیمة دوم قرن ۱۹ میلادی و در امریکای قدیم است.

 

 


30. فیلم نوآر (Film-Noir): اصولاً برای توصیف درام های جنایی هالیوودی مطابق مد روز استفاده می شود. طول دوره فیلم نوار کلاسیک هالیوود از اوایل دهه ۱۹۴۰ تا اواخر ۱۹۵۰ در نظر گرفته میشود. فیلم نوار این دوره با سبک بصری سیاه و سفید با شدت کم که دارای ریشه های سینمای اکسپرسیونیستی (اکسپرسیونیسم شیوه ای نوین از بیان تجسمی که در آن هنرمند برای القای هیجانات شدید خود از رنگ های تند و اشکال معوج و خطوط زمخت بهره می گیرد) آلمان است دانسته می شود. فیلم نوار (معادل فرانسوی فیلم سیاه) اولین بار در ۱۹۴۶ توسط نینو فرانک به فیلم های آمریکایی اطلاق شد.

 

 


31. موسیقی (Music): فیلم هایی که داستان پیرامون موسیقی، خواننده، نوازنده، گروه های موسیقی، رقص و... میباشد.

 

 

32. مسابقه تصویری (Game-Show): داستان فیلم مربوط به مسابقه رادیویی یا تلویزیونی که افراد عمومی یا خاص در مسابقه ای جهت پول یا شهرت شرکت می کنند. فیلمهای کمی در این ژانر وجود دارد. مثل: Bang Bang Gameshow / 2010 (بیشتر برای رادیو و تلویزیون)

 

 

33. بحث و گفتگو (Talk-Show): فیلمهایی که موضوع اصلی آن مربوط به بحث ها و گفتگوهای چند نفره است. (بیشتر برای رادیو و تلویزیون)

 

 

            

34. خبری (News): فیلم هایی که موضوع اصلی آن مربوط به برنامه های خبری است. (بیشتر برای رادیو و تلویزیون)

 

 

35. واقع نما (Reality-TV): برنامه هایی هستند که داستان آدم های واقعی را دنبال می کند. این گونه از مجموعه های تلویزیونی از سال ۲۰۰۰ ابتدا در تلویزیون های آمریکا و بعد در دیگر کشورهای جهان مد شد.

 


 

 همراهان گرامی ، این تعاریف ، بصورت گسترده و تخصصی نیست ، تنها جنبه پاره تعریفی دارد و برای آنکه در این زمینه مطالعات دقیقتری داشته باشید شما را ارجاع می دهم به کتابهای ذیل :

1- گونه‌ی سینمایی، لحن و نظام ارزشی، علیرضا کاوه

2- ژانر فیلم، از کلاسیک تا پسا کلاسیک»  ترجمه حسام‌الدین موسوی 
3- ژانرهای سینمایی / عبدالرضا حقیری
4- تاریخ سینما / دیوید بوردل



نویسنده بهنام نجم الدین - sepantabn.blog.ir

 

"با تشکر از صبر و بردباری شما عزیزان."

 

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۳ تیر ۹۹ ، ۱۸:۰۰
علیرضا احمدخانلو

 

"بسم الله الرحمن الرحیم"

 

با سلام خدمت عزیزان،مقاله جوکر...|نماد یا تهدید...؟؟؟ بزودی به دست شما خواهد رسید...

لطفا برای مطالعه این مقاله،تاریخ 1399/4/7 تیر ماه،ساعت 16 در این سایت بارگذاری خواهد شد....

امیدواریم که از این مقاله لذت ببرید...

لطفا این سایت را به دیگران نیز معرفی بکنید..

لطفا این مقاله را بدون بردن نام و منبع،جای دیگری کپی نکنید

کپی + ذکر منبع و سایت = حلال

ممنونم

 

یا علی (ع)

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ خرداد ۹۹ ، ۱۷:۴۵
علیرضا احمدخانلو

"بسم الله الرحمن الرحیم"

 

سلام خدمت همه عزیزان،انشالله بزودی مقاله نوشته علیرضا احمدخانلو در مورد فیلم سینمایی جوکر اختیار شما عزیزان قرار میگیرد...
با تیتر :

 

جوکر...|نماد یا تهدید...؟؟؟

 

منتظر این مقاله باشید...

بزودی....

 

یا علی (ع)

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۲ خرداد ۹۹ ، ۱۵:۴۶
علیرضا احمدخانلو

"بسم الله الرحمن الرحیم"

 

«مرد عنکبوتی: دور از خانه» با تکیه روی قوانین ژانرهایی غیر از ابرقهرمانی و برطرف کردن برخی اشکالات حاضر درون فیلم Spider-Man: Homecoming، تبدیل به یکی از سه اثر سینمایی برتر ساخته‌شده با محوریت اسپایدی می‌شود.

Spider-Man: Far From Home

یکی از مهم‌ترین مواردی که می‌تواند روی شکل‌گیری یک فیلم ابرقهرمانی موفق تاثیر بگذارد، چیزی نیست جز محدود نکردن اثر به ژانر گفته‌شده و فرستادن آن به دنیای زیرژانرها و سبک‌های دیگر. حرکتی که مثلا نسخه‌ی بسیار خوبی از آن را می‌توان در فیلم Logan (لوگان) دید که درون فضایی کم‌وبیش پسا-آخرالزمان‌گونه، با داشتن بسیاری از الگوهای فیلم‌های ابرقهرمانی توانست بیشتر تبدیل به یک فیلم جاده‌ای بشود و مخاطب را از جهتی متفاوت با خود همراه کند. Spider-Man: Far From Home با بازی تام هالند که اکنون انگار دیگر باید آن را آخرین فیلم ساخته‌شده با حضور اسپایدی در MCU به شمار بیاوریم، دقیقا همین کار را با بهره‌جویی از قواعد زیرژانر دوران بلوغ (Coming-of-Age) درون سینمای هالیوود انجام می‌دهد و همان‌قدر که قصه‌ای درباره‌ی مرد عنکبوتی است، به روایت ماجرایی قابل لمس با محوریت نوجوانی به اسم پیتر پارکر با دغدغه‌های نوجوانانه می‌پردازد. تازه این‌بار دیگر نه‌تنها برخلاف «هوم‌کامینگ» خبری از یک قدرت بزرگ‌تر و حامی نیست که مرد عنکبوتی را در بدترین لحظه‌ها همراهی کند و به او کمک برساند، بلکه پیتر پارکر در جدیدترین داستان‌گویی سینمایی‌اش یا به‌تنهایی قصه‌ی خود را جلو می‌برد یا نهایتا روی دوستان نزدیک و کاملا عادی خویش تکیه می‌کند. مخصوصا به این خاطر که این بار ماجرا نه‌تنها درباره‌ی هیجان‌زده بودن او برای حمله به خلافکاران نیست، بلکه تقریبا نبردی درون فیلم وجود ندارد که اسپایدی با میل شخصی به استقبال آن برود و تام هالند در طول دقایق اثر مورد بحث، همیشه بر تن کردن لباس عنکبوتی را با اکراه به نمایش می‌گذارد.

 

Spider-Man: Far From Home

  • Spider-Man: Far From Home
  • Spider-Man: Far From Home
  • Spider-Man: Far From Home
  • Spider-Man: Far From Home

تام هالند در پنجمین حضور خود درون یک فیلم سینمایی به‌عنوان اسپایدرمن جدید دنیای هنر هفتم، بهترین نقش‌آفرینی خود در جایگاه این کاراکتر تا به امروز را ارائه کرده است

در این فضای داستانی جدید که البته خالی از شوخی‌ها و مدل‌های همیشگی داستان‌گویی فیلم‌های مارول نیست، بیشتر از خود اسپایدرمن در جایگاه یک ابرقهرمان، پیتر پارکر به‌عنوان یک انسان واقعی و دوست‌داشتنی تغییر می‌کند. به این خاطر که بارها در طول فیلم، خواسته‌های پیتر و اسپایدی (به‌عنوان ابرقهرمانی که نمی‌تواند وظایف خود را نادیده بگیرد) در مقابل هم قرار می‌گیرند و او وادار به انتخاب یکی از دو راه می‌شود. این مسئله شاید به اندازه‌ی یک فیلم بزرگ‌سالانه روی قصه تاثیر نگذارد و عواقب جبران‌ناپذیری را به ارمغان نیاورد، اما در عین حال سازنده‌ی لحظه‌هایی است که ارزش لحظات رسیدن این کاراکتر به موفقیت را در ذهن مخاطب پررنگ‌تر می‌کنند و بین او و بیننده رابطه‌ی احساسی بهتری را به وجود می‌آورند. چرا؟ چون وقتی ابرقهرمان قصه برای نجات دادن دنیا به خیال خودش مجبور به ترک مکانی می‌شود که طی آن لحظه آرزوی حضور درونش را دارد، بیننده‌ی علاقه‌مند به زیرژانرهای فیلم، خود به خود بیشتر ساخته‌ی جان واتس را جدی می‌گیرد. در همین حین با اینکه اجرای تام هالند هم در این فیلم بهتر از تمامی حضورهای قبلی او در دنیای سینمایی مارول به نظر می‌رسد، سازندگان برخی پتانسیل‌ها را دور می‌ریزند و بعضی طرح‌های داستانی را کوچک‌تر از چیزی که باید نشان می‌دهند.

Spider-Man: Far From Home

مثلا از همان ابتدای قصه، پیتر به‌عنوان نوجوانی تصویر می‌شود که صرفا می‌خواهد خود را به شخص مورد علاقه‌اش نزدیک کند. در همین حین، خبرنگاران و‌ آشنایان و خودش از اسپایدی، «تبدیل شدن به مرد آهنی بعدی» را می‌خواهند و این وظیفه بیش از حد روی دوش او سنگینی می‌کند. از یک طرف باید اعتراف کرد که فیلم در لحظات نمایش دادن این طرح داستانی مشکلی ندارد؛ چه وقتی ما پیتر را تنها و مشغول نگاه انداختن به تصویری بزرگ از Iron Man یا مواجهه با مستندهایی درباره‌ی تونی استارک می‌بینیم و چه در لحظاتی که اطرافیانش در این‌باره به وی فشار می‌آورند و ناخواسته او را اذیت می‌کنند، جنس احساسات پیتر به مخاطب هدف منتقل می‌شود. به این معنی که هم نگارش دیالوگ‌ها و هم کارگردانی آن‌قدر استاندارد بوده‌اند که مخاطب را با این طرح آشنا کنند و از نمایش دادنش برای قصه‌گویی بهره ببرند. اما از طرف دیگر مشکل انکارناپذیر فیلم در عدم توجه طولانی‌مدت به این ایده و تعدادی از ایده‌های داستانی دیگر نهفته است. به‌گونه‌ای که بارها و بارها مواردی این‌چنین به مخاطب معرفی می‌شوند، برای چهل دقیقه هیچ نقشی در داستان و شخصیت‌پردازی کاراکتر ندارند و سپس دوباره زمانی‌که نیازی به اشاره به آن‌ها بود، در مقابل چشمان مخاطب قرار می‌گیرند. همین هم کاری می‌کند که آن‌ها بیشتر از عناصری تأثیرگذار و کاملا تغییردهنده‌ی کاراکتر، شبیه ابزارهایی برای پیش‌برد قصه‌ی همین یک فیلم به نظر برسند و گاهی به قدری که باید و شاید، کارگردان نتواند با تکیه روی آن‌ها به وجود آمدن تغییری بزرگ در داستان را توجیه کند.

اگر شخصی علاقه‌مند به جلوه‌های آشنای زیرژانرهای دوران بلوغ و ابرقهرمانی در بلاک‌باسترهای هالیوودی باشد، شانس بسیار کمی برای لذت نبردن از «اسپایدرمن: دور از خانه» دارد!

Spider-Man: Far From Home

  • Spider-Man: Far From Home
  • Spider-Man: Far From Home
  • Spider-Man: Far From Home
  • Spider-Man: Far From Home

این وسط فارغ از مواردی همچون دوست‌داشتنی بودن اکثر کاراکترهای قدیمی و جدید قصه که دیگر یکی از نقاط قوت دائمی فیلم‌های مارول به شمار می‌رود، آنتاگونیست تازه‌ی اثر هم کم‌وبیش در گروه نکات مثبت آن طبقه‌بندی می‌شود. هرچند که فیلم ابدا برای شرح داستان ریشه‌ای شکل‌گیری این ضدقهرمان، ایده‌ی جالب و خاصی ندارد و در آن بخش بیش از اندازه کلیشه‌ای به نظر می‌رسد. اما وقتی به خود تصویر نهایی آنتاگونیست و تفاوت‌ها و جزئیاتی که او به فیلم می‌آورد می‌نگریم، باید بپذیریم که اسپایدرمن در این فیلم شرایط شخصیتی مناسبی را تجربه می‌کند. چون هم فرصت ارائه‌ی لحظات احساسی ساده، تازه و به نسبت تغییرکرده برای این شخصیت در دنیای سینمایی مارول را دارد که با حس‌وحال درونی خود او هم سازگار به نظر می‌رسند و هم فیلم از نظر به تصویر کشیدن قابلیت‌های خاص ضدقهرمان‌ها انقدر عالی است که بتواند به جهان پرشده از اکشن‌های MCU، قدرتی به اندازه‌ی لازم جدید را بیافزاید. حال آن که آنتاگونیست مورد بحث برخی پیچش‌های داستانی را هم به فیلم افزوده است که در عین ایراد داشتن درون برخی بخش‌ها، در کاهش خستگی مخاطب موقع رسیدن به برخی از قسمت‌های قصه نیز موفق به نظر می‌رسند.

Spider-Man: Far From Home

عملکرد فنی سازندگان فیلم همان‌گونه که از آن‌ها انتظار می‌رفت، برخی از جذاب‌ترین و پرجزئیات‌ترین CGIهای حاضر در فیلم‌های ابرقهرمانی مدرن را شامل می‌شوند و به سبب پخته‌تر شدن نسبی جان واتس در مقام کارگردان، «دور از خانه» کمتر با مشکل کات‌های اضافی دست‌وپنجه نرم می‌کند. نتیجه‌ی به وجود آمدن این بهبودها هم چیزی نیست جز آن که مثلا در سکانس اکشنی که تام هالند لابه‌لای ثانیه‌هایش از دیوار صاف بالا می‌رود و از پشت یک هیولا (!) به او حمله می‌کند، به‌جای اینکه کات‌های سریع کار فیلم‌بردار و اعضای تیم طراحی جلوه‌های ویژه را راحت‌تر کنند و تمام وظیفه‌ی انتقال هیجان صحنه را به تدوین صوتی مناسب محصول بسپارند، مخاطب با یک سکانس‌پلان کوتاه اما کارآمد روبه‌رو بشود و هیجان نفهته در لحظه را با «دیدن» تجربه کند.حالا این‌ها را به‌علاوه‌ی استفاده‌ی به‌جای تیم سازنده از لوکیشن‌های متعدد فیلم و جریان یافتن آن درون شهرهای مختلف اروپا کنید که قطعا طراحی صحنه‌ی مفصل‌تری را می‌طلبد و همزمان برای مخاطب هم تنوع بیشتری را به ارمغان می‌آورد، تا بفهمید چرا سرگرم نشدنِ مخاطب هدف با تماشای Spider-Man: Far From Home، مورد سختی به نظر می‌رسد. فیلمی که به خوبی به مفهوم زیرپوستی نیاز بیش از اندازه‌ی ما انسان‌ها به شنیدن این داستان‌های تخیلی هم طعنه می‌زند و باتوجه‌به موقعیت خاص MCU پس از پایان‌بندی «انتقام‌جویان: پایان بازی»، بیشتر یک فیلم شخصی برای اسپایدی است. به شکلی که بتوان گفت Far From Home در عین بهره‌جویی مناسب از زمینه‌سازی‌ها و شخصیت‌پردازی‌های پیش‌تر انجام‌شده درون فیلم‌های سه فاز اول دنیای سینمایی مارول، تلاش خاصی برای گسترش دادن آن قصه‌ها نمی‌کند و حتی طی واپسین لحظات روی به اوج رساندن یکی از دغدغه‌های هویتی و درونی پیتر پارکر سرمایه‌گذاری کرده است؛ هرچند که باتوجه‌به اتفاقات ناامیدکننده‌ی پیش‌آمده بین سونی و دیزنی، شاید این سرمایه‌گذاری هرگز در ادامه‌ی راه نتیجه‌ی لازم را تقدیم مخاطبان و سازندگان نکند.

Spider-Man: Far From Home

Spider-Man: Far From Home

فیلم اکشن/نوجوانانه‌ی Spider-Man: Far From Home را می‌توان بدون ذره‌ای شک بین ۱۰ فیلم برتر ساخته‌شده درون MCU تا به امروز قرار داد و اگر کمی بیشتر و دقیق‌تر این موضوع را بررسی کنیم، احتمال رسیدنش به رتبه‌های بالاتر فهرست گفته‌شده نیز وجود دارد. یک فیلم سرگرم‌کننده و ساخته‌شده برای تماشای یک‌باره که نه چیزی بیشتر از سرگرم‌کنندگی خالص و انکارناپذیر را تحویل‌تان می‌دهد و نه ادعای انجام چنین کاری را دارد. فیلم تقریبا در تمامی بخش‌ها یک پیشرفت نسبت به Spider-Man: Homecoming است و همچنان از برخی باگ‌های واضح داستانی و قصه‌گویی‌های کلیشه‌ای نیز رنج می‌برد. اعضای گروه بازیگران اثر هم از زندایا گرفته تا جیک جیلنهال، همواره عملکرد رضایت‌بخش و استانداردی را به نمایش می‌گذارند که در ارائه‌ی شخصیت‌های اکثرا تک‌بعدی و نه‌چندان پیچیده‌ی آن‌ها به جذاب‌ترین حالت ممکن به در بسته نمی‌خورد. آن‌طرف ماجرا نیز تام هالند را داریم که در فیلم با نمایش بیشتر وجهه‌ی انسانی پیتر پارکر، رسما تبدیل شدن به یکی از بهترین نسخه‌های دیده‌شده از اسپایدی روی پرده‌ی نقره‌ای را جشن می‌گیرد. این موارد فیلم را تبدیل به اثری نمی‌کنند که مخالفان کلی این جنس از آثار سینمایی بخواهند به سراغش بروند. اما نشان می‌دهد که تکیه‌ی مارول روی ژانرهای دیگر در ادامه‌ی راه پررنگ‌تر نیز خواهد شد و طرفداران دلایل زیادی برای ادامه دادن به همراهی با این ابرقهرمان‌ها دارند. زیرا Far From Home قطعا برای همگان فیلم جذب‌کننده‌ای نیست و در عین حال نمی‌توان آن را در دنیای آثاری مثل آن، با صفتی غیر از «بسیار خوب» صدا زد؛ حالا هرچه‌قدر هم که برخی افراد بیان این حقیقت درباره‌ی یکی از آثار تولیدشده در دنیای فیلم‌های ابرقهرمانی امروز را تکراری و بی‌معنی بدانند.

 

"اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم"
 

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۴ فروردين ۹۹ ، ۱۹:۰۴
علیرضا احمدخانلو